عنوان بندی فیلم، روایتی حداقلی

وقتی کلمه ی نشانه شناسی را در پس مفهومی قرار می دهیم ، مثلاً می گوییم نشانه شناسی نقاشی ، نشانه شناسی سینما ، نشانه شناسی تئاتر ، نشانه شناسی عنوان بندی فیلم و.... به نظر می رسد پیشاپیش اعلام کرده ایم که آن حوزه را چونان یک نظام فرهنگی تلقی کرده ایم که امکان تولید متونی را فراهم می کند و آن متون «قابل خواندن اند » و ما با اتخاذ منظر نشانه شناختی می خواهیم ساز و کار ها ، نظام ها ، رمزگان ها و ویژگی های متنی آن حوزه را بشناسیم و به عبارت دیگر به «خوانش » متون آن حوزه بپردازیم . عنوان بندی فیلم که روایتی تقلیل یافته از نشانه های درونی فیلم است با اجرای آن به وسیله عناصر بصری پیش رمینه ای برای مخاطب ایجاد می کند . محصولات سینمایی ،امروزه بخش مهمی از سرگرمی های روزانه هر فرد را تشکیل می دهد . فیلم های سینمایی از روش های رسوخ فرهنگی محسوب می شوند. با ورود فیلم به هر سرزمین جدید ،انبوهی از نشانه های بیگانه وارد این سرزمین می شود. برای این که نشانه های بیگانه ، به نشانه های خودی تبدیل شوند و سپهر نشانه شناسی ایجاد شده به سپهری پر از مفاهیم آشنا تبدیل شود . به یک مبدل نیاز است که این مبدل در آستانه ورود هر فیلم ، عنوان بندی آن پنهان است .عنوان بندی برگرفته از متن فیلم است که باید به زبانی جهانی تر تبدیل شود ؛برای رسیدن به این ابر-زبان نیاز به شناخت نشانه های درونی فیلم است . تا بتوان در مراحل پیش تولید از این نشانه ها برای ساخت عنوان بندی فیلم بهره برد . در این رساله تلاش شده است که با تحلیل ساختار مبتدا خبری به الگویی برای مورد مطالعه دست یافت و ساختار آگاهشی در متن فیلمیکِ عنوان بندی و تقابل آن با عناصر بصری را بررسی کرد .